گاهی اوقات به خودمون خیلی سخت میگیریم .واسه هر چیز بی ارزشی دلهره داریم .یادت میاد زنگ

ریاضی خدا خدا میکردیم زودتر زنگ بخوره یا خدا کنه معلم اسم منو نخونه یا میشمردیم 

 چند نفر دیگه نوبت من میشه؟ همش ترس و دلهره

 کمی بزرگ تر شدیم همین دلهره ها باهامون بود . ولی الان که بهشون نگاه میکنیم میبینیم چه بیهوده

 نگران بودیم.زندگی و لحظات خوب و بدش میگذره، تنها خاطراتش هست که می مونه.

بعضی اوقات فکر میکنم که خدا چقدر به حال ما میخنده چون ما مثل بچه کوچولو ها می ترسیدیم.

نظرات شما عزیزان: